Γιώργος Σύρρος "Περιμένοντας το ποδήλατο - Ο αγώνας"

Αγάπη μου,

μέσα στην καταιγίδα ανταλλάσαμε τα φιλιά μας

και ο έρωτάς μας είχε τη χάλκινη γεύση του αίματος και του αγριοκέρασου.

Αφηνόμουν έπειτα να ξαποστάσω στα λυτά σου μαλλιά

που είχαν πάντα την ευωδιά του ζεστού ψωμιού που κερδίζει κανείς με το μόχθο του.

Γιατί, αγάπη μου,

μόχθησα πολύ μέχρι να φτάσω εδώ,

μέσα από τρικυμίες σ’ εξωτικούς ωκεανούς

και ψηλά, απάτητα βουνά όπου οι λύκοι ουρλιάζουνε σαν άνθρωποι.

Ανταλλάξαμε τους όρκους μας μέσα σε μια διψασμένη έρημο,

ντυμένοι με κουρέλια κάτω από τ’ αστέρια,

νιώθοντας σαν τους πιο πλούσιους άρχοντες.

Τα παιδιά μας βγήκανε σημαδεμένα από τους αγώνες

και γι’ αυτό το λόγο, τόσο πιο όμορφα.

Θυμάσαι πώς αχνίζανε τα σώματά μας

στο πρώτο κρύο αγέρι του χειμώνα,

νοτισμένα όπως ήταν ακόμα από τις πένθιμες, φθινοπωρινές βροχές;

Κάναμε στ’ αστεία πώς ήμασταν καμωμένοι από φωτιά.

Αγάπη μου,

η ίδια φλόγα έκαιγε μέσα μας

και έφτανε ν’ αγκαλιάσουμε τον κόσμο για να ζεσταθεί.