Ήτανε φορές,
μπορεί να διάβαζα ή να κάπνιζα,
που δάκρυζα δίχως λόγο.
Δεν το καταλάβαινα παρά μόνο όταν νότιζε το τσιγάρο
και έχανε τη βαριά του γεύση.
Ένιωθα τότε σαν τις σιωπηλές εικόνες των αγίων
που ασάλευτες κλαίνε για τον κόσμο,
όταν μετά από τόσες χιλιάδες στόματα,
ακόμα δε βρέθηκαν τα χείλη να τις ζωντανέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου