Γιώργος Σύρρος "Περιμένοντας το ποδήλατο - Από ένα όνειρο"

Στα όνειρά μου με περίμενε πάντοτε,

με τα χρυσαφένια της μαλλιά να χορεύουν στον άνεμο

σαν τους κυματισμούς της θάλασσας,

την υπέρλαμπρη πορφύρα των χειλιών της

σαν τα δάκρυα ενός μακρινού ήλιου,

έτοιμα να ξεπλύνουν κάθε πίκρα

και με το απέραντο, βαθύ γαλάζιο των ματιών της

ζωγραφισμένο με το χρώμα του δειλινού και του ωκεανού που χύνεται στην κόψη του απείρου.

Με υποδεχόταν κάθε φορά με το γέλιο της

που ήταν σαν το άκουσμα των τραγουδιών μέσα στους αιώνες,

και ύστερα διακρινόταν η λυγερή κορμοστασιά της

σαν ένα άγαλμα κάποιου πολιτισμού

χαμένου για πάντα στις μνήμες των γερασμένων παραμυθάδων.

Και όταν ερχόταν η αυγή,

κρατούσα ακόμα πάνω μου την αίσθηση της αγκαλιάς της

με ολάκερη την πολύτιμη ζεστασιά που έκρυβε μέσα της,

που τη φυλάνε σα θησαυρό του κόσμου οι ομορφιές.