Χόρευες με τις ηλιαχτίδες
λουσμένη στο φως του πρωινού
και άνθιζε ολόκληρο το σπίτι
μικρές, λευκές μαργαρίτες.
Στη γωνία έπαιζε πάντα ένα βιολί κρυμμένο
και οι νότες χάιδευαν σα μετάξι
τη ματωμένη μου ζωή.
Χόρευες εσύ
και όμως ήμουν εγώ αυτός που ζαλιζόταν
σαν από γλυκιά μέθη.
Σκόρπιζες χαμόγελα σε κάθε σου στροφή
και ο χρόνος πάγωνε,
κάθε σου βήμα να κρατάει παραπάνω,
να χάνομαι και πάλι να μη χορταίνω
τη μικρή, στροβιλιζόμενή σου σιλουέτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου