Να μάθεις να μη φεύγεις προτού ν’ ανάψουν τα φώτα στο σινεμά. Διάβασε όλους τους τίτλους τέλους, δες τους θεατές ν’ αποχωρούν και μείνε λίγο ακόμα μέχρι να βεβαιωθείς πως πραγματικά τελείωσε, αποχαιρετώντας μ’ ένα ευγενικό νεύμα την καθαρίστρια που έρχεται να σβήσει –ή να εντείνει- κάθε τι δραματικό.
Να μάθεις να μη φεύγεις στο πρώτο ράγισμα. Μείνε μέχρι τα ραγίσματα να είναι πάρα πολλά για να τα μετρήσεις. Μείνε λίγο ακόμα μέχρι να βεβαιωθείς ότι μάζεψες κάθε κόκκο κρυσταλλικής στάχτης, μέχρι την πικρή βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει τίποτα πια για να σώσεις.
Να μάθεις να μη φεύγεις όσο υπάρχει ακόμα ζωή, να κατεβαίνεις από βαγόνια, αμάξια, πλοία, αν δίχως καν να έχεις φύγει σε στοιχειώνει ήδη η επιστροφή. Μείνε να συνοδεύσεις την αγάπη μέχρι το ταξίδι της στον άλλο κόσμο, μέχρι να κλείσεις τα βλέφαρά της με ευγνωμοσύνη, τιμώντας το δώρο της. Φλέρταρε με τον κίνδυνο της λεπτής ισορροπίας και φύγε μόνο τη στιγμή προτού γίνει μίσος και έχθρα.
Να μάθεις να μη φεύγεις από υποχρεώσεις ή συνήθεια, από σύνεση ή δειλία. Να μάθεις να μη φεύγεις δίχως να έχεις πηδήξει από τον γκρεμό και αν πρέπει να φύγεις, φύγε τσακισμένος και ματωμένος, έχοντας παρασύρει μαζί σου στην πτώση όλα τα ενδεχόμενα και τα «αν». Φύγε κουτσαίνοντας και χαμογελώντας.
Να μάθεις να μη φεύγεις, όσο εκείνο το γέλιο αντηχεί εντός σου, όσο κάποια χείλη παρακαλούν «μείνε», όσο τα μάτια της απειλούνται να γίνουν επώδυνη ανάμνηση.
Να μάθεις να μη φεύγεις αλλιώς θα είσαι καταδικασμένος να γυρνάς συνεχώς σ’ ένα μέρος που δεν υπάρχει πια έξω από τη μεταμέλεια. Και αν πρέπει να φύγεις, φύγε εκπληρωμένος, εξαντλημένος, έχοντας κάψει την καρδιά σου για να φωτίσει τις ύστατες στιγμές, κρατώντας για το μακρύ δρόμο λίγη μαγιά για να την ξαναζωντανέψεις, κάπως λιγότερη κάθε φορά αλλά πιο βέβαιη.
*Η εικόνα είναι από την ταινία Garden State
