Τριάντα χρόνια μες στα κύματα και στεριά δε βρήκαμε,
τόσες νύχτες αμέτρητες δίχως φεγγάρι να μας δείχνει το δρόμο.
«Κάπου θα βρεθούμε», λέγαμε
και η θάλασσα σκοτεινή κορόιδευε τον καημό μας.
Τόσα χρόνια μακριά από τη στεριά,
γέρασε ακόμα και το σαράκι,
σαπίσανε τα κουπιά,
ξεφτίσανε και τα πανιά.
Παραδοθήκαμε στο έλεος του ωκεανού
και προκοπή δε βρήκανε τα κουρασμένα μας χέρια.
Κάποιος σκάλισε μια ευχή στο κατάρτι,
άλλος το όνομά του να τον θυμούνται τα σκυλόψαρα.
Τελευταίος πέθανε ο καπετάνιος στον ύπνο του από γεράματα.
Από γεράματα και ας ήταν τόσο νέος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου