Να σέβεσαι
τους γονείς σου, να τους θαυμάζεις –κανείς άλλος δεν μπορεί να υπερβεί το κακό
που σου έκαναν γεννώντας σε.
Να παράγεις.
Ή πιο ευγενές ακόμα, να καταναλώνεις, να γεύεσαι το τίποτα για να μη σταματάς
ποτέ να πεινάς για φαγητό, ψώνια, αποδράσεις, ανθρώπινο κρέας, έρωτα.
Να
ερωτεύεσαι συχνά και πολύ, πάντα στα μέτρα της εποχής, εκ του ασφαλούς, δίχως
ρίσκα, διστακτικά και με προσοχή, μην τυχόν και πυροδοτήσεις την επανάσταση εξ’
αμελείας, να μοχθήσεις ν’ αποδείξεις ότι είσαι ο μονόφθαλμος στη χώρα των
τυφλών, να φτάσεις στο σημείο της ενηλικίωσης όπου θ’ αποφασίσεις με γερασμένη
ψυχραιμία – ή παραίτηση- ότι καλύτερα να το βγάλεις μόνος σου το ένα καλό σου
μάτι.
Να μην
ενοχλείς τους συνανθρώπους σου παρά μόνο με την κόρνα σου και τη σκατίλα σου,
να βήχεις και ν’ απολογείσαι αν ακουστεί λυγμός, να καταπίνεις το συναίσθημά
σου και να θρέφεις τον καρκίνο στο στομάχι σου –κάπως πρέπει να ζήσουν γιατροί,
ψυχολόγοι, φαρμακοβιομήχανοι.
Να μαζεύεσαι
στο μικρό σου σπιτάκι, να μετράς τις δεκάρες σου και να πετάς τα μεροκάματά σου
στο θεραπευτή σου.
Να βγαίνεις,
να πίνεις, να ευτελίζεσαι, να την πέφτεις σε γκόμενες, να δείχνεις τα καλούδια
σε γκόμενους, πιο πολύ γυμνό, πρέπει να αποτάξουμε τα ταμπού. Και το ανθρώπινο
σώμα προϊόν είναι, πρέπει να το φέρουμε στο φως, να το καθυποτάξουμε στους
νόμους της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης.
Να περνάς
καλά, κάτι πρέπει ν’ αρπάξει και ο κώλος μας, να βγαίνεις φωτογραφίες, πολλές
φωτογραφίες για να δείξεις ότι είσαι ωραίος, διασκεδαστικός, ικανοποιημένος,
πόζαρε, υποκρίσου, πλάσε την αλήθεια, πρέπει να δώσουμε ντοκουμέντα ότι το
σύστημα δουλεύει αλλιώς χαθήκαμε, αλλιώς θα πρέπει να πονέσουμε, να
γνωριστούμε, να στοχαστούμε και ν’ αναστοχαστούμε και, θεός φυλάξοι, να
νιώσουμε. Και αυτά είναι αναλογικές, παρωχημένες ανοησίες.
Να επενδύεις
στο χρηματιστήριο της εποχής –γενικά ό,τι και αν κάνεις να είναι σύμφωνο με το
πνεύμα της εποχής.
Να επενδύεις
σ’ ένα ακριβό κινητό με καλή κάμερα για ν’ αποτυπώνει και τις εφτακόσιες
εκατομμύρια αποχρώσεις της κενότητάς σου και τα πέντε pixel του συναισθήματός σου.
Να επενδύεις
σ’ ένα αμάξι, μια μηχανή για να σε αναγνωρίσουν σαν ενήλικα, σε ρούχα φτιαγμένα
από πεντάχρονα σ’ ένα μέρος που είναι αρκετά μακριά για να μη σε νοιάζει –αν
και ακόμα και εδώ να ήταν, με δέκα ευρώ από τα Ζάρα δε θα σ’ ένοιαζε.
Να επενδύεις
σ’ ένα καλό μουνί, σε δώρα, δείπνα, ποτά –άλλωστε, οφείλει να σου κάτσει μετά
απ’ αυτά-, χαλάλι για το καλό γαμήσι, εκείνο που σε μουδιάζει.
Να επενδύεις
σε τατουάζ και στυλ γιατί το σώμα σου σ’ έμαθαν ότι δεν είναι αρκετό, τίποτα το
φυσικό δεν είναι πια αρκετό, η εξέλιξη είναι θέμα μόδας και μάρκετινγκ.
Να τρίβεσαι
και να γαμιέσαι με όποιον και ό,τι βρεις, οι λεπτομέρειες είναι απολιθώματα
συμβάσεων, σημασία έχει να ξεχνάς για λίγο τη μοναξιά σου.
Να κάνεις crossfit, TRX, πιλάτες και όποια άλλη μαλακία
επιβάλλει το lifestyle, να μη θεωρείς το κορμί σου όμορφο και εύρωστο αν δεν είναι
προϊόν προπόνησης –για ποιο πράγμα άραγε προπονείσαι.
Να αφιερώνεις
ώρες που δεν έχεις σε τέσσερις τοίχους αντί να περπατήσεις στη φύση, να πνίξεις
τα ρουθούνια σου σε ιδρώτα αντί για δέντρα και χορτάρια, να μην ξεχνάς τη leg day, δύο ώρες την εβδομάδα αντί να
περπατάς είκοσι λεπτά την ημέρα και να μην επιβαρύνεις τον εφιάλτη των μέσων
συγκοινωνίας.
Πάνω απ’ όλα
να θυμάσαι να βγάζεις φωτογραφίες, τους κοιλιακούς, τα μπούτια, το φαγητό, τα
ρούχα, το ποτό σου, είσαι η ζωντανή ρεκλάμα της σύγχρονης εποχής. Η γέννηση του
παιδιού σου, το χάδι του συντρόφου, το ηλιοβασίλεμα δεν υπάρχουν αν δε
διαμοιραστούν στο διαδίκτυο.
Να ξοδεύεσαι
σε ανεγκέφαλες συζητήσεις στις καφετέριες, στα χαμαιτυπεία, στις πιάτσες, στα
λεωφορεία, όπου θέλεις αρκεί να μην προβληματίζεσαι και γίνεσαι επικίνδυνος για
το σύστημα.
Να μισείς
τους πρόσφυγες, τους γκέι, τα πρεζάκια, τους αστέγους, τους φτωχούς αλλά και
τους πλουσίους, τους στρέιτ, τους άνδρες, τις γυναίκες, το ξένο και το οικείο,
το εναλλακτικό και το συντηρητικό, ό,τι είναι ανθρώπινο να το μισείς ειδάλλως
θα πρέπει να μισήσεις τον εαυτό σου.
Να μισείς
γιατί αυτό ενώνει τους ανθρώπους όσο και η αγάπη.
Να είσαι
μικρός, να φοβάσαι, να τηρείς πιστά τις γονεϊκές νουθεσίες «Μη παιδί μου,
πρόσεχε, θα χτυπήσεις». Να προσέχεις, γιατί αν χτυπήσεις μπορεί από το κεφάλι
σου να τρέξει αίμα και, ο μη γένοιτο, κάποια ιδέα.
Να κρατάς
χαμηλά το κεφάλι και πιο χαμηλά ακόμα την καρδιά. Και να την πληγώνεις, όσο πιο
συχνά μπορείς, με αφοσίωση, για να θυμάται τη θέση της, να μην ξεχνά ότι δεν
αξίζει, γιατί αν γευτεί ευτυχία θα γίνει άπληστη και μετά που να ημερέψει με
ποτά, τατουάζ, γυμναστήρια, facebook, instagram, tinder, μισθούς 300 ευρώ, τους αστέγους στο
δρόμο, με φτηνά γαμήσια και ακόμα πιο φτηνούς ανθρώπους, μ’ επίπλαστα αδιέξοδα,
τηλεόραση, με την ξεδιάντροπη προπαγάνδα των εξουσιαστών.
Μετά,
αλίμονο, θα πρέπει να ρισκάρεις όχι με φόβο μην πληγωθείς, αλλά για ν’ αλλάξεις
πρωτίστως εσύ και εν συνεχεία και ο κόσμος.
Να κάτσεις
φιλήσυχα και όλα θα περάσουν.
Και στο
τέλος, κάνε την προσευχή σου στους θεούς σου
και να πας
να γαμηθείς.»
*Η εικόνα είναι από την ταινία 25th hour του Spike Lee
