Σίγουρα κάποτε, όπως όλοι μας, στάθηκες ένα βράδυ
μέσα στην παιδικότητά σου, σκεφτικός παρά την εφηβική υπερένταση και
ονειρεύτηκες το μέλλον. Πώς ήταν εκείνο το βράδυ; Μπορείς να το ανακαλέσεις στη
μνήμη; Ποιες ήταν οι μύχιες εικόνες του, αυτά που θάρρεψες για σχεδόν προφητικά
οράματα; Κάτι κράτησες από τότε, κάποια άφησες, ορισμένα θα εκπληρώθηκαν, άλλα
θα διαψεύστηκαν ή θα έχασαν την αίγλη τους. Σκέφτηκες «Έτσι θα είναι η ζωή»
ικανοποιημένος πρόωρα, οικτίροντας τους μυριάδες συμβιβασμούς που έκαναν τους
τότε ενηλίκους να ζέχνουν. Και με αυτό σα γνώμονα άρχισες να επιλέγεις,
αγνοώντας ακόμα ότι η επιλογή είναι η πρωταρχική φθορά και πτώση, αφού φέρουμε
ήδη από τότε έτοιμο τον σπόρο του εφιάλτη.
- - -
Τώρα τα χρόνια πέρασαν. Δε θυμάσαι
πολλά πράγματα πια.
- - -
Στέκεσαι
σ’ ένα μπαρ, μ’ ένα ποτήρι που γεμίζει και αδειάζει αυτοβούλως, μαγικά. Δίπλα
ένα άλλο που παραμένει μισοάδειο. Είπε ότι φεύγει - μπορείς να συμπληρώσεις το
κενό των αιτιών και των δικαιολογιών κατά το δοκούν - και ότι τελείωσε. «Έτσι
είναι η ζωή» στοχάζεσαι, ίσως η επόμενη να θέσει τέλος στον κύκλο των
ματαιωμένων αποπειρών στο άδραγμα του ονείρου. Και σωπαίνεις στωικά.
Στέκεσαι
στο κρεβάτι, στις 4 το πρωί, με τα μάτια ανοιχτά. Ένα χέρι πάνω σου βαρύ σε
πνίγει, οιονεί ταφόπλακα. Γυρνάς, κοιτάς τη γυναίκα που της ανήκει. Για μια
στιγμή νιώθεις μίσος. Προς εκείνη, για τα χρόνια που ίσως και να χαράμισες, για
το μίζερο φιλί στο μάγουλο –και αυτό σπάνια πια, για το τετριμμένο σεξ κάθε Σάββατο,
για το μωρό που στο άλλο δωμάτιο κλαίει και πρέπει να πας κοντά του ενώ σε 2
ώρες θα πρέπει να ξυπνήσεις πάλι. «Έτσι είναι η ζωή» αποφαίνεσαι οριστικά ενώ
σηκώνεσαι με έναν αναστεναγμό, φορώντας τις παντόφλες σου μην κρυώσεις και
έχεις και άλλες ιστορίες μετά. Και σωπαίνεις στωικά.
Στέκεσαι
στο προσωπικό σου κάτεργο, νυχτώνει και ακόμα δουλεύεις γιατί η προθεσμία
πρέπει να βγει, γιατί ο προϊστάμενος θέλει να δείξει νούμερα και κέρδη στην
πλάτη σου, γιατί κάποιος είπε κάτι για ευέλικτα ωράρια εργασίας και τον
επευφήμησαν όχι γιατί βρήκε μια βιώσιμη απάντηση για την αέναη ανάπτυξη αλλά
γιατί βίασε τόσο υπέροχα τη γλώσσα και έθεσε τόσο εύγλωττα την εκμετάλλευση,
γιατί δεν είσαι πλέον τόσο νέος και πού να βρεις αλλού δουλειά, γιατί, γιατί,
γιατί. Στέκεσαι ενώ σε πονάει η μέση σου, το κεφάλι μουδιασμένο, αρνούμενο να έχει
επίγνωση του παραλόγου του πού βρίσκεται, στέκεσαι γιατί αύριο θα πρέπει να
πληρώσεις ενοίκιο, φόρους, δίδακτρα και ένα σωρό υποχρεώσεις που αμέλησες να
συμπεριλάβεις στο όνειρο. Δουλεύεις άεργα, ανούσια και επαναπαύεσαι σκεπτόμενος
«Έτσι είναι η ζωή». Και σωπαίνεις στωικά.
Στέκεσαι
στον καναπέ σου, τσακισμένος από την κούραση ή την ανία, και η τηλεόραση σε
όλες της τις εκδοχές τροφοδοτεί ακατάπαυστα την υπακοή και τον συστηματικό
αφοπλισμό των αντανακλαστικών σου. Ανοίγει τα χέρια της, απλώνει την πραμάτεια
της, φόνοι, βιασμοί, ληστείες, θάνατος, σκάνδαλα, διαφθορά, προπαγάνδα, σοκ,
ευτελή θεάματα, πνιγμένα παιδιά, βασανιστήρια, εξαθλίωση, αποτυχημένες
επαναστάσεις, χρέη, ανάπτυξη, εχθροί και διαφημίζει «Έτσι είναι η ζωή».
Επαναλαμβάνεις μουρμουρίζοντας και σωπαίνεις στωικά.
- - -
«Να
ουρλιάξουμε ματώνοντας το λαιμό μας για όλα τα χαμένα βράδια μας
Να ουρλιάξουμε...»
Να ουρλιάξουμε...»
Για να τρομάξουμε αυτήν τη σιωπή, να την εκδιώξουμε,
να δώσουμε φωνή στο θεϊκό και το κτηνώδες που αταβιστικά οσμίζονται μια ελευθερία,
που ενστικτωδώς γνωρίζουν ότι ίσως και να μην είναι έτσι η ζωή.
*Ο τίτλος είναι από το τραγούδι του Γιώργου Τσίγκου "Τετραγωνισμένα φύλλα"
