Όταν
σταυρώνουν τον αμνό, Πόντιε Πιλάτε, η απραξία είναι το πρώτο καρφί.
Ήσουν με
τους εχθρούς, γιατί ζύγισες μέσα σου το δίλημμα, και η βόλεψη, η θέση σου και
το κύρος σου βάρυναν περισσότερο από μια ζωή. Δεν έχουμε ανάγκη για άρχοντες
που βάζουν στο ζύγι την ανθρώπινη ζωή.
Όταν έπλυνες
τα χέρια σου, ξέπλυνες μαζί τους και όλα τα εγκλήματα της ανθρωπότητας και οι
άνθρωποι πρέπει τώρα να ξαναγίνουν σαπούνια για να μπορείς να ξεπλένεσαι εσαεί.
Μην αναρωτιέσαι για τη βρωμιά που επιμένει, από τη σκάρτα σου ψυχή πηγάζει.
Μα εσύ ήσουν
καλός, φιλήσυχος άρχοντας. Συγκέντρωνες με επιμέλεια τους φόρους για τ’
αφεντικά σου, έφτιαχνες δρόμους και πεζόδρομους, εγκαινίαζες νοσοκομεία,
μοίραζες το δίκαιο. Δεν άξιζες να λιγοψυχήσεις μια φορά και εσύ; Σε αυτήν τη
φορά όμως παίχτηκε και χάθηκε ο κόσμος.
Φώναζε το
πλήθος, ζητούσε αίμα για να λησμονήσει το δικό του και φοβήθηκες μην πάρει το
δικό σου εν τέλει. Κοίταξες, ποιος είναι ο πιο αδύναμος, αναρωτήθηκες, και μέσα
στη χρυσή σου λεκάνη με το νερό, ένα δάχτυλο καταδείκνυε και καταδίκαζε κρυφά τον
αμνό. Τι σημασία έχει ακόμα και
αν ήταν παιδί, αν ήταν το παιδί ενός φτωχού, ενός αλλόθρησκου, ενός πρόσφυγα,
ενός άλλου; Αρκεί να μην είναι ένα παιδί που κάποτε θα γίνει η αντανάκλαση του
διεφθαρμένου σου προσωπείου.
Δεν ήταν
δική σου δουλειά, σκεφτόσουν, να σώσεις τον κόσμο και είχες δίκιο. Ήταν όμως
χρέος, ιερό και ανθρώπινο, να τον κρατήσεις για λίγο ακόμα ζωντανό. Και εσύ
αναφώνησες «Ας το κάνει κάποιος άλλος, εμπρός με την κρεμάλα!» και οι
ζητωκραυγές του πλήθους κάλυψαν τη φωνή της συνενοχής σου.
Τώρα
κοιμήσου ήσυχα, Πόντιε Πιλάτε, δεν έχεις πια άλλες σκοτούρες, παρήλθε το
δίλημμα, απόλαυσε τον ύπνο του δικαίου, έχει ακόμα λίγο καιρό μέχρι να ξυπνήσει
η κόλαση που ευλόγησες, το φίδι που ανέθρεψες και κάποτε θα τρέφεται με τις
σάρκες των δικών σου αυτήν τη φορά παιδιών.
Painting by Tintoretto "Christ before Pilate"
