«Γιατί τώρα;» στοχαζόσουν αγαπητέ συνεπιβάτη, σαν τρανός νομικός της καφετέριας, δικάζοντας, αθωώνοντας ή καταδικάζοντας με ρητορική δεινότητα και στόμφο, σοφός παντογνώστης, ερασιτέχνης μελετητής της ανθρώπινης φύσης, πλήρης αποτυχία του ανθρωπίνου είδους.
Ούτε που πέρασε από το νοικοκυρεμένο, μικρό μυαλό σου, ένα άλλο ερώτημα. Αν είναι τόσο ανεκτό να απογυμνώνουμε ανθρώπους δια της βίας γιατί όχι και τα ερωτήματα, μέχρι να μείνει ένα απλό «γιατί;» να εκφράζει όλη την παράλογη, αδικαιολόγητη οδύνη και βαναυσότητα; Γιατί εξ’ αρχής επετράπη να συμβεί; Γιατί κάποιος θεώρησε ότι έχει τέτοια κυριαρχικά δικαιώματα πάνω στο κορμί, το μέλλον, την ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου; Και γιατί αντί να καταρρεύσει η κοινωνία υπό το βάρος της κραυγαλέας της αποτυχίας, συνεχίσαμε αμέριμνοι, λειτουργικοί μέσα στην επιτηδευμένη μας άγνοια, αφομοιώνοντας και κανονικοποιώντας αναρίθμητα εγκλήματα;
Σε δυσκολεύουν τέτοια ερωτήματα αγαπητέ συνεπιβάτη, ας πάμε σε κάτι πιο εύκολο. Ναι, είσαι έντιμος άνδρας, έχεις οικογένεια, παιδιά, πηγαίνεις στην εκκλησία τις δέουσες μέρες, είσαι δάσκαλος, έχεις φίλες, είσαι στο απυρόβλητο. Εσύ δε θα βίαζες ποτέ, μπορεί και να κρατούσες έναν πυρσό στην θανατική πυρά ενός καταδικασμένου θύτη, πρωτοστάτης δικαιοσύνης. Το έκανες το χρέος σου. Τι σημασία έχει αν κάποιος άλλος τρίβεται σε μια γυναίκα μέσα στο λεωφορείο, σιγά μωρέ. Τι σημασία έχει αν κάποιος άλλος σφυρίζει και κορνάρει σε μια γυναίκα στο δρόμο, σιγά μωρέ. Τι σημασία έχει αν κάποιος άλλος ακολουθήσει μια γυναίκα τη νύχτα καθώς γυρνάει σπίτι της, σιγά μωρέ. Τι σημασία έχει αν κάποιος άλλος χαϊδέψει μια γυναίκα στη δουλειά, στη σχολή, στο μπαρ, σιγά μωρέ.
Τι συμβαίνει όμως άραγε, αγαπητέ συνεπιβάτη, όταν όλα αυτά τα σιγά μωρέ προστεθούν και συσσωρευτούν, σε μια κουλτούρα που διευκολύνει και επιτρέπει; Τα χέρια σου είναι το ίδιο ένοχα και βρώμικα όσο εκείνου που πατάει στα σιγά μωρέ σου, του έδωσες τη δύναμη για να καθηλώσει μια γυναίκα –και ναι αγαπητέ μου, υπάρχουν πολλοί τρόποι να καθηλώσεις έναν άνθρωπο πέρα από τη σωματική δύναμη.
Όταν λοιπόν ρωτάς «γιατί τώρα», τον ίδιο σου τον εαυτό υπερασπίζεσαι αγαπητέ μου συνεπιβάτη, την κοινή πορεία σου με το γλοιώδες αφεντικό, το εξουσιαστικό κάθαρμα με τις ορέξεις και τις ανάλογες διασυνδέσεις, τον κοινό και συνήθη κάγκουρα σε όλες του τις εκδοχές, τον βιαστή. Ναι, τον βιαστή που ήρθε να εκπληρώσει το συλλογικό σας πεπρωμένο, την αποθέωση των μικρών καθημερινών βιασμών.
Και αν δεν μπορείς να βιώσεις μια κάποια ενσυναίσθηση στο συνάνθρωπο, εγκλωβισμένος στο απυρόβλητο του ανδρικού φύλου που δε θα βιώσει αυτά τα μικρά, καθημερινά εγκλήματα, τότε τουλάχιστον σώπα. Σώπα και μη γελάς δυνατά για να κρύψεις την αμηχανία και την ενοχή σου, μήπως και ακούσεις την αγωνία της απάντησης και όχι τις εκλογικεύσεις των μυριάδων συντρόφων σου που ξεπλένουν και επανατραυματίζουν.
*Η εικόνα είναι από την ταινία "Μη αναστρέψιμος" (2002) του Γκασπάρ Νοέ
